Το θέατρο είναι η μετάδοση γνώσεων, όπου οι ιδέες, γίνονται πραγματικότητα. Ζωντανές απεικονίσεις, πραγματικών, αλλά και φανταστικών συμβάντων, με σκοπό την τέρψη και την επιμόρφωση, σε όλα τα επίπεδα.

Το θέατρο, είναι επικοινωνία και απόλυτη ελευθερία! Έχεις τη δυνατότητα, να επικοινωνείς, με ανθρώπους, που βρίσκονται, σε μια αίθουσα, δίχως, να τους γνωρίζεις και ζωντανεύοντας, ένα κείμενο, να καταφέρνεις, να τραβάς, την προσοχή!

Η τελευταία παράσταση, πού είδα, ήταν: Οι Μονόλογοι μιας Κρεμάστρας, όπου με έκανε, να ψάξω, βαθιά μέσα μου και να σκεφτώ: Ποια είμαι, τελικά εγώ; Κάθε μέρα, φοράω, τα ίδια ρούχα, όπως και όλοι, άλλωστε και κάθε μέρα, ζω και ζούμε, διαφορετικές καταστάσεις, με διαφορετικά νοήματα, αλλά με ίδια συμπεράσματα.

Κάθε δευτερόλεπτο, ένα ρούχο, δείχνει, το παρόν, το μέλλον, το παρελθόν… τις φανερές σκέψεις- κρυφές, την αντιμέτώπιση, στα συναισθήματα, στην προδοσία και σε τόσα άλλα…

Ρούχο, ίσον θέατρο… Σε κάνει, να κοιτάξεις μέσα σου και να έρθεις αντιμέτωπος με την ουσία σου! Καμιά φορά και να πετάξεις τα περιττά σου,που η καθημερινότητα επιβάλλει. Κυρίως, όμως, να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και τον αλλάξεις ή έστω, να τον αποδεχτείς.

Ηλιάνα Βολονάκη (συγγραφέας)