Αγκαλιάζω σημαίνει ζω! ((Ηλιάνα Βολονάκη - συγγραφέας)

Αρθρογραφία 11 Ιουνίου 2017

Αγκαλιάζω σημαίνει ΖΩ!

Δέκα μόνο δευτερόλεπτα αγκαλιάς, αρκούν για να μειωθεί η αρτηριακή πίεση και οι ορμόνες του στρες, και να αυξηθούν οι ορμόνες της ευεξίας. Όπως, επίσης, μειώνεται ο πονοκέφαλος και διατηρείται δυνατό το ανοσοποιητικό σύστημα!

Για όσους, δεν γνωρίζουν, 21 Ιανουαρίου, γιορτάζουμε, την Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς.

Είναι, από τα ομορφότερα πράγματα, που μπορεί να συμβούν σε έναν άνθρωπο, σε κάθε ηλικία και επηρεάζουν τη διάθεση, ψυχική αλλά και τη σωματική υγεία.

Ο εγκέφαλος, άλλωστε, του ανθρώπου, προσδίδει ανεπτυγμένη διανοητική ικανότητα, σε συνδυασμό με την όρθια στάση του, που του απελευθερώνει τα χέρια, ως ικανό να κάνει εκτεταμένη χρήση της αγκαλιάς.

Κατά αυτό τον τρόπο, το αγκάλιασμα δείχνει συναισθηματικό δέσιμο, νοιάξιμο, ψυχική εγγύτητα και ζεστασιά. Δηλαδή, τη λεγόμενη: προστασία, είτε φροντίζοντας, για την ασφάλεια κάποιου, είτε δίνοντας, θετική έμβαση, στη συμπεριφορά, στα συναισθήματα, ακόμα και ψυχοκινητική καθυστέρηση.

Μάλιστα, έρευνες, έδειξαν, πώς το αγκάλιασμα κάνει καλό στην καρδιά κι όχι μόνο.

Μειώνει το συναίσθημα της μοναξιάς, αλλά και τους φόβους. Παράδειγμα, ο εαυτός μου, φοβάμαι τους γιατρούς και πάντα, σε μια δύσκολη φάση μου, η αγκαλιά, ενός δικού μου, είναι το φάρμακό μου.

Βάλτε στόχο, την ομορφιά, βοηθήστε, κάποιους να γίνουν χαρούμενοι και κεφάτοι.

Χρειαζόμαστε, μάλιστα, 4 αγκαλιές την ημέρα, για να επιβιώσουμε, 8 για να συντηρηθούμε και 12 για να αναπτυχθούμε!

Άλλωστε, αγκαλιάζοντας, αισθανόμαστε, πιο κοντά στο πρόσωπο, πού θέλουμε, αναπτύσσουμε, έτσι, ουσιαστική, αλλά και ανθρώπινη σχέση.

Νιώθουμε πιο δυνατοί και λιγότερο μόνοι!

Ηλιάνα Βολονάκη
Συγγραφέας


 

Προβλήθηκε 2180 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.