Κάποτε, ανάμεσα σε φίλους, κοροϊδεύαμε λέγοντας: ''ο χαφιές της γειτονιάς σας σας εύχεται Καλά Χριστούγεννα''.
Αρθρογραφία
Τι λέτε; Δεν κάνουν λάθη αυτοί οι άρρωστοι που αντικατέστησαν τους βασιλιάδες;
Χτες, τελευταία μέρα του Μάρτη και μέρα πληρωμής συντάξεων, ήταν λογικό να συμβεί αυτό που συμβαίνει χρόνια τώρα έξω από τις τράπεζες.
Ο γράφων αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη από το Κράτος, όπως τούτο εκάστοτε εκπροσωπείται, γιατί πολλάκις το αδίκησε, γραπτώς τε και προφορικώς
Τις μαύρες μέρες της τριπλής ξένης κατοχής 1941-1944, στην επιβίωση των κατοίκων της Αθήνας συνέβαλλαν τα λαϊκά συσσίτια.
Μετά την επίθεση της χιτλερικής Γερμανίας στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου 1941, το αλβανικό μέτωπο ανατράπηκε.
Το διαβάσαμε στο Facebook.
Και κάτι χρήσιμο. Να μένεις μέσα όχι στο σπίτι μα στην κοιλιά σου. Να μάθεις χωρίς τους άλλους να μη φιλάς να μη σφίγγεις το χέρι πίσω από τη μάσκα σου να αλλοιώνεσαι.
Κάθε εσπέρα, έξι ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει, ο καθηγητής, μέχρι πρότινος και ο Πρωθυπουργός, εμφανίζεται στο γυαλί και ψάλλει Άμωμοι εν οδώ...
Βαδίζεις προς τα πίσω μπροστά δεν μπορείς.
Παραμονή 25ης Μαρτίου. Μια γιορτή απελευθέρωσης! Μια γιορτή που κάποτε μετά την παρέλαση, τρώγαμε το πρώτο παγωτό “ξυλάκι” εγκαινιάζοντας το καλοκαίρι.
Ο φόβος η βία πάντα με τη μέθοδο της φροντίδας. ο νόμος έκτακτος όχι από εμάς ο άνισος λόγος που τιμωρεί παραβάσεις.
Αναμφισβήτητα, ο ρόλος του Μητροπολίτη Αντώνιου στα χρόνια της Κατοχής στάθηκε καταλυτικός για την εξέλιξη των πραγμάτων στην Πελοπόννησο την περίοδο 1941-1944.
Βροχή στο κατώφλι τα φώτα σβηστά βρέχει συνήθως τη νύχτα. όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται
Η φετινή σχολική χρονιά εξελίσσεται διαφορετικά από κάθε προηγούμενη. Μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί έχουν έρθει αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη κατάσταση, η οποία είναι άγνωστο ακόμα πόσο θα διαρκέσει.
Και πριν γυρίσει ολόνων το μάτι μας, αφήστε το τι κάνετε μονοί σας στον δεύτερο σαλόνι σας και πόσο υποφέρετε γιατί δεν είναι αρκετά κόκκινος ο αστακός και σωπάστε.
Τι ''όμορφος'' κόσμος! Όχι με φως, στον ζωογόνο άνεμο στην λάμψη γλώσσας κοινής στην γλύκα και την παραξενιά στο γέλιο των παιδιών στο σφρίγος της ματιάς σ΄εκείνο το "ίσως" μιας γυναίκας!
Δύσκολο να μιλήσει να υποθέσει να σκεφτεί τουλάχιστον ποιοι ωφελούνται να αναγνώσει τις οδηγίες ανάποδα.
Τα έντονα και πρωτόγνωρα συναισθήματα που προκαλεί στους ανθρώπους η νέα πραγματικότητα της πανδημίας του κορονοϊού και της κοινωνικής απομόνωσης που επιβάλλεται αναγκαστικά ως μέτρο αποφυγής εξάπλωσης του ιού, αναλύει η οργανωσιακή ψυχολόγος Βάσω Αντωνίου,
Εδώ θα είμαι στη ρίζα του τελευταίου δέντρου.