Μας κουνάνε το δάχτυλο που πεθαίνουμε! (Γιώργος Τζεδάκις)

Αρθρογραφία 14 Δεκεμβρίου 2020

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΕΔΑΚΙ

  • Κάτι «το ερωτικό καλοκαίρι των νέων», κάτι «ο χαρακτήρας των Θεσσαλονικέων» και… γέμισαν οι ΜΕΘ.
  • Με τέτοιες σαχλαμάρες προσπαθούν οι κυβερνώντες να κρύψουν τις ευθύνες τους στην αντιμετώπιση της πανδημίας.
  • Αλλά εδώ, δεν μπορούν να συνεννοηθούν ποια μαγαζιά και πώς θα λειτουργήσουν και περιμένουμε να είχαν σχέδιο για τη δημόσια υγεία;
  • Γράφαμε, το Μάιο, ότι όποιος δεν πεθάνει από τον ιό θα πεθάνει από την πείνα και δυστυχώς, δεν πέσαμε και πολύ έξω.
  • Τόσο η υγειονομική, όσο και η οικονομική κρίση είναι ανεξέλεγκτες.
  • Και κάποιοι από μας αγωνιούν για το μαλλί, τα νύχια, το ρεβεγιόν, τα ψώνια…
  • Η ζυγαριά τους γέρνει στα ασήμαντα.
  • Ίσως, επειδή τα ασήμαντα χαρακτηρίζουν και τους ίδιους.
  • Και καλά, δεν σκέφτονται τους συνανθρώπους τους που στενάζουν. Όχι, μόνο, τώρα, αλλά και στη μνημονιακή δεκαετία.
  • Δεν σκέφτονται ούτε τη ζωή τους;
  • Με χιλιάδες να νοσούν και να σβήνουν από την πανδημία, πώς είναι τόσο σίγουροι πως θα φτάσουν αλώβητοι στο πολυπόθητο ρεβεγιόν τους;
  • Πώς τα ζυγίζουν έτσι;
  • Είναι δυνατόν τα χριστουγεννιάτικα ψώνια να είναι πιο σημαντικά από την υγεία τους;
  • Και όμως, είναι…
  • Κι έχουμε και τον Άδωνη να φιλοσοφεί: «Ο ιός δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα στη ζωή».
  • Ναι, υπάρχουν κι άλλα προβλήματα. Ούτε και γι’ αυτά, όμως, κάνουν κάτι.
  • Από την άλλη, ποιος λογαριάζει τα προβλήματά του αν βρεθεί να βλέπει τα ραδίκια ανάποδα;
  • Αν και ίσως, αυτή να είναι η κυβερνητική λύση στα προβλήματά μας…
  • Μπορεί να μην μας τα λύνει εν ζωή, αλλά στη μετά θάνατον ζωή δεν θα έχουμε κανένα!
  • Το να ενδιαφερθούν για τα προβλήματά μας, να ζήσουμε κι εμείς, μάλλον, δεν είναι στις προθέσεις τους.
  • Κι ενώ, ακόμα και τις δωρεές για κλίνες ΜΕΘ τις αξιοποιούν με καθυστέρηση μηνών, βγαίνουν και μας κουνάνε το δάχτυλο που πεθαίνουμε!
  • Αν μη τι άλλο, μας μπερδεύουν.
  • Τελικά, τι θέλουν;
  • Να ζούμε από τις φιλανθρωπίες τους ή να πεθαίνουμε από την αναλγησία τους;

www.presspublica.gr 

Προβλήθηκε 448 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.