Η αήθης επίθεση στον Νίκο Καραβέλο μέσω συγκεκριμένων δημοσιευμάτων επιχειρεί να κρύψει το προφανές: ότι οι επιλογές κάποιων τοπικών αρχών της περιοχής εξυπηρετούν αντικειμενικά τα σχέδια των μεγαλοεπενδυτών του Ελληνικού.
Αρθρογραφία
Νέο... χρόνο αγοράζει η κυβέρνηση δίνοντας κι άλλα χρήματα στα κανάλια. Για να παίξουν σποτάκια για την πανδημία, λέει. Ακόμα 2 εκατομμύρια ευρώ. Σύνολο 22 εκατομμύρια
Ποτέ ο Έλληνας ΔΕΝ «Χέσαιτο ει μαχαίσετο». ΟΧΙ! Θα πούμε στον τραμπούκο Ερντογάν, που ονειρεύεται σουλτανάτο του την Μεσόγειο. Και ως σύγχρονος Τρινταχαίμης (αυλικός του Ξέρξη), ας λάβει υπόψη του, τα λόγια του αυλικού, για να του κοπεί η όρεξη για τσαμπουκάδες:
«…Την δεκαετία ’40 -‘50 η χώρα μας βρέθηκε στην δίνη της ξένης κατοχής, της πείνας, της καταστροφής του οικιστικού και φυσικού περιβάλλοντος και κυρίως γνώρισε την φρίκη των ατομικών και των μαζικών δολοφονιών σημαντικού τμήματος του πληθυσμού στις πόλεις, τα χωριά και την ύπαιθρο, από τους Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους κατακτητές και τους έλληνες συνεργάτες τους.
Δε μπορώ να πιστέψω πως η επίθεση που δέχεσαι αποτελεί προϊόν επίγνωσης.
«Εμείς δεν πάμε διακοπές τα Σαββατοκύριακα» είπε, προ ημερών, ο υπουργός Γεραπετρίτης στη Βουλή. Κι ακόμα, γελάνε παραλίες, λαγκάδια και βουνά, που πιο πολύ βλέπουν τον πρωθυπουργό απ’ όσο τον βλέπει η Βουλή…
Με αφορμή κάποια δημοσιεύματα που έπεσαν στην αντίληψή μου σχετικά με τον Νίκο Καραβέλο, αισθάνθηκα την ανάγκη, αλλά και την υποχρέωση να αναφερθώ στον ξεχωριστό άνθρωπο και επιστήμονα, όπως εγώ τον γνώρισα, αλλά και όλο το σύνολο του κοινού μας περίγυρου πιστεύει, εκφράζεται και αναφέρεται γι' αυτόν.
Στις 28 Οκτωβρίου 1941 η Ελλάδα βρισκόταν, ήδη, αρκετούς μήνες κάτω από την φασιστική μπότα. Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι λεηλατούσαν, κατέστρεφαν, συλλάμβαναν και εκτελούσαν όποιον τολμούσε, να αμφισβητήσει την «Νέα Τάξη Πραγμάτων στην Ευρώπη» και την οικονομική της διάσταση.
Θα αναφερθούμε σε δύο περιστατικά, που συναινούν πως η λογοκρισία δεν είναι μόνο "προνόμιον"των χουντικών σχηματισμών και των απολυταρχικών και φασιστικών καθεστώτων ,αλλά θάλλει και ευδοκιμεί και στο λεγόμενα δημοκρατικά "κρατητήρια".
Κι ενώ ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, οι κυβερνώντες θυμίζουν τους κοτζαμπάσηδες του 1821. Όπως εκείνοι δεν ήθελαν να ξεσηκωθούν εναντίον των Οθωμανών, έτσι κι αυτοί δεν θέλουν ν’ αντιδράσουν στις τουρκικές προκλήσεις και απειλές.
Η σημαία είναι διαστάσεων: 1.30 Χ 1.05, αποτελείται από οχτώ (8) κομμάτια υφάσματος και φέρει εμφανή τα σημάδια φθοράς του χρόνου.
Σε κάποιο απομεμακρυσμένο, εντελώς άγονο, σημείο της Υποσαχάριας Αφρικής, εκεί που κάποτε ο ουρανός ήταν γαλανός, η θάλασσα αλμυρή κι ωραία, τα νερά δροσερά κι οι ποιητές μάχιμοι πολίτες κι όχι ρακοπότες αχαμνοί και μοιραίοι.
Ένα πολύτιμο τεκμήριο του πολέμου 1940-1941, «γέφυρα μνήμης» με μια άλλη εποχή.
Ο λόγος του δασκάλου - καθηγητή είναι το άπαν στη ζωή του νέου ανθρώπου, είναι το ευ ζην, το οξυγόνο που ζωογονεί τα κύτταρα και μετατρέπει την κραυγή σε λόγο, την κτηνώδη φύση σε δημιουργία, το άγριο σε πολιτισμό.
«Άπαντες οι πολίτες είναι ίσοι χωρίς να γίνεται κάποια διάκριση. Ο νόμος δίνει τη δυνατότητα να αναστέλλεται η ποινή. Από κανένα στοιχείο δεν προκύπτει ότι θα διαπράξουν άλλα εγκλήματα» (Εισαγγελεύς Κυρία Αδαμαντία Οικονόμου)
Ο υπουργός Μηταράκης χρειάζεται συμβουλές. Δεν το λέμε εμείς. Ο ίδιος το παραδέχεται
Πέρασαν 45 χρόνια από την ημέρα που κάθισαν στο ειδώλιο οι πραξικοματίες της χούντας.
-Βλέπεις όνειρα; -Και εγώ! -Ρίχνεις μια ματιά στον καιρό πριν φύγεις απ’ το σπίτι κάθε πρωί για να δεις τι θα φορέσεις; -Και εγώ!
Ενας από τους μύθους του κυρίαρχου αφηγήματος είναι ότι οι οικονομικές συνέπειες από την πανδημία πλήττουν το ίδιο όλους. Και τους μη έχοντες και τους κατέχοντες. Ψέμα ολκής.
12 Οκτωβρίου 1944. Η Αθήνα απελευθερώνεται από το φασισμό, από τη γερμανική μπότα. Και όμως λίγες μέρες πριν την απελευθέρωση, τον ματωμένο Σεπτέμβρη του 1944, Έλληνες πατριώτες εκτελούνταν μαζικά από τους κατακτητές με τη συμβολή των ντόπιων δοσίλογων - ταγματασφαλιτών, συνεργατών των Γερμανών.