Μερόπη Παπαδοπούλου
Φωτογραφία: Shutterstock
Μια φορα κι έναν καιρό, γύρω στο 1656, ξεφύτρωσε μια νέα πόλη στο κεντρικό Μεξικό η οποία πήρε το όνομα Τεκίλα – «ο λόφος της λάβας» στην τοπική μεξικανο-ινδιάνικη διάλεκτο. Ο τόπος αποδείχθηκε το ιδανικό έδαφος για την ανάπτυξη της γαλάζιας αγαύης, που είναι το μαγικό φυτό του Μεξικού.
Ένα προϊστορικό φυτό, σαν μια γιγάντια αλόη που μοιάζει με κάκτο, αλλά δεν είναι, και ανήκει στη μεγάλη οικογένεια των κρινοειδών.
Οι Αζτέκοι πρώτοι ανακάλυψαν τον ζαχαρώδη χυμό της πίνιας, της καρδιάς της αγαύης· μεταλλασσόταν σε ένα ποτό που σου έφτιαχνε το κέφι.
Με το ένα και με το άλλο, πέρασαν τα χρόνια και φτάσαμε στην τεκίλα που όλοι ξέρουμε σήμερα, ένα ποτό με «ονομασία προελεύσεως», που πρέπει σύμφωνα με τον νόμο να παράγεται μόνο μέσα στα σύνορα του Μεξικού.
Γλυκιά, μέτρια αρωματική, αφηγηματική και ευπροσάρμοστη, η τεκίλα γνωρίζει ημέρες δόξης λαμπρές, ειδικά σε αναμείξεις, ανάμεσα στις οποίες τα σκήπτρα κρατάει βέβαια το κλασικό κοκτέιλ Μαργαρίτα.
Ένα κοκτέιλ με ωραία ιστορία –ή μύθο;– που λέει ότι το 1938 ο Ντάνιελ, μπάρμαν του Rosarto Beach στο Μεξικό, προβληματιζόταν έντονα για το πώς να ευχαριστήσει τη φλογερή χορεύτρια Ρίτα ντε λα Ρόζα, που της άρεσε μόνο η τεκίλα, την οποία όμως δεν ήταν κομψό, ούτε αποδεκτό, να πίνουν τότε οι κυρίες.
Μια βραδιά, παρακολουθώντας τον εκρηκτικό χορό της Ρίτας, του ήρθε η έμπνευση. Θύμα έτσι κι αλλιώς της γοητείας της, ο καημένος ο Ντάνιελ έριξε στο σέικερ τεκίλα (την αγαπημένη της), χυμό πράσινου λεμονιού (το χρώμα του φουστανιού της), λικέρ triple sec (για τη γλύκα της). Τα χτύπησε όλα μαζί με πάγο και τα σέρβιρε σε ένα ποτήρι «γλασαρισμένο» με αλάτι, «ένα φωτοστέφανο γι’ αυτόν τον άγγελο», όπως φημολογείται ότι είπε.
Το κοκτέιλ ονομάστηκε Μαργαρίτα, προς τιμήν της μούσας του μπάρμαν. Όσο όμως κι αν έχει κατακτήσει μία από τις πρώτες θέσεις στο πάνθεον των αναμείξεων, δεν παύει να έχει «κακοποιηθεί» από ανούσιες και άστοχες παραλλαγές, προκειμένου άσχετοι πότες να περιφέρονται με fake Μargaritas γύρω από τις πισίνες των καλοκαιρινών θερέτρων.
Ας δώσουμε τη θέση που του αξίζει στο εξαιρετικό αυτό κοκτέιλ, παρασκευάζοντάς το σωστά, με ακρίβεια και σεβασμό, και κυρίως με πρώτης ποιότητας υλικά!
Μην ξεχνάτε πως μια Μαργαρίτα είναι αυθεντική μόνο αν γίνεται με τεκίλα, και η καλή τεκίλα είναι η μεξικανική.
Τα υλικά μας
- 1 μεζούρα τεκίλα
- 1⁄2 μεζούρα Cointreau
- 1⁄2 μεζούρα φρεσκοστυμμένος χυμός λάιμ
- πάγος
Χτυπάμε τα υλικά καλά στο σέικερ και σουρώνουμε το μείγμα σε χαμηλό ποτήρι σε σχήμα ανεστραμμένου, αφού προηγουμένως έχουμε βουτήξει τα χείλη του πρώτα σε χυμό λάιμ και μετά σε ψιλό αλάτι, για να τα γλασάρουμε.
Κι αν πραγματικά θέλετε μια upper class Μαργαρίτα, δοκιμάστε τις τεκίλες Patron El Cielo, Don Julio 1942, Jose Cuervo Platino Reserva de la familia, Komos Añejo Cristalino, Casa Dragones Joven, Clase Azul Reposado.
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Κ», τεύχος 1147.
