Οι κάλπες έκλεισαν, οι «θεσμοί» πέτυχαν τον πρώτο τους στόχο, να αποκαθάρουν τη Νέα Δημοκρατία και να βγάλουν τη χώρα στη «κανονικότητα» της μνημονιακής, Δεξιάς.
Αρθρογραφία
Δικαιολογημένη η πικρία του αγαπητού φίλου και σπουδαίου ελληνιστή, συγγραφέα και κινηματογραφιστή Πέδρο Ολάγια (Pedro Olalla), Ισπανού, μα τόσο Έλληνα, στον οποίο τόσα οφείλουμε, για το αποτέλεσμα των εκλογών της 7/7/2019!
Έχω μια περιέργεια να δω τι θα γίνει με μια συνομοταξία χρυσοκάνθαρων του δημοσίου, που ροκανίζουν το εισόδημα των άλλων Ελλήνων. Μιλάω για τους περίπου 2.600 μετακλητούς ...
Καπετάνισσα είναι η γυναίκα που κυβερνά συνήθως δικό της πλοίο. Η λέξη ελληνική, προερχομένη από το βυζαντινό "κατεπάνω", φιλοτέχνησε τα πορτρέτα γυναικείων σπουδαίων θαλασσινών μορφών.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου, είτε από το οικογενειακό, είτε από το φιλικό είτε από το ευρύτερο, είτε άγνωστοι, μου θέτουν το ίδιο ερώτημα: Τι θα ψηφίσουμε; Η απάντηση δεν είναι απλή, γιατί δεν είναι μία.
Κι όμως μας ξέρεις. Είμαστε αυτοί που έχουμε μνήμη λίγο παραπάνω από ένα χρυσόψαρο και δεν ξεχνάμε το τι μας έχετε πει τα τόσα χρόνια που άρχισαν με την παραίτηση Καραμανλή.
Αναρωτιόμουν πάντα πως είναι μια άγαμη θυγατέρα. Είχα βέβαια μία εικόνα στο μυαλό μου αλλά δεν ταίριαζε πολύ με τα αισθητικά δεδομένα της εποχής μας. Φανταζόμουν κάτι σαν την Βασιλειάδου σε μία ελληνική ταινία που προσπαθεί ανεπιτυχώς, ο δυστυχής αδερφός Αυλωνίτης να την παντρέψει.
Βρισκόμαστε ακριβώς στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση και την επόμενη.
Το νέο τοπίο που διαµορφώθηκε στο ∆ήµο µας, αλλά και στους περισσότερους ∆ήµους της Χώρας, από την εφαρµογή του εκλογικού συστήµατος της απλής αναλογικής, απαιτεί λήθη του δηµαρχοκεντρικού συστήµατος, που ίσχυε µέχρι σήµερα και ρεαλιστική αντιµετώπιση της πραγµατικότητας.
Παρακολουθώ καθημερινά τις εκπομπές στην Τι Βι όπου αντιμάχονται υποψήφιοι βουλευτές. Και μού ʽρχεται να ορμήσω μέσα από την οθόνη, να κάτσω στη θέση απέναντι από τον συριζέο και να του βγάλω ξινά τα ψέματα που αραδιάζει ανενόχλητος
Αγαπητέ κύριε Υπουργέ, Όπως ίσως γνωρίζετε, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν διαθέτει σύστημα πρόληψης προβλημάτων ψυχικής υγείας.
Η απώλεια αγαπημένων προσώπων, ιδιαίτερα των γονιών είναι μια επώδυνη δοκιμασία, που ο κάθε άνθρωπος την βιώνει με τον δικό του τρόπο.
Δεν είναι ούτε μία (Γιουγκοσλαβία 1991-1999), ούτε δύο (Αφγανιστάν 2001) ούτε τρεις (Ιράκ 2003), ούτε τέσσερις (Λιβύη, Συρία 2011) φορές στο πρόσφατο παρελθόν που, πριν από μία μεγάλη ή μικρή πολεμική σύρραξη, τα ΜΜΕ ευθυγραμμίσθηκαν με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ , του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και προλείαναν το έδαφος, καταδικάζοντας τον «Κακό»,
Από τον Χασάν μπέη, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Η ιστορία του αεροδρομίου που άφησε εποχή.
Ενώ η προσοχή του κόσμου είναι στραμμένη στις εκλογές, οι Αμερικανοί σπεύδουν να προλάβουν να ρυθμίσουν τα θέματα του Αιγαίου, ευνοώντας καταφανώς την Τουρκία, με όχημα την πάντα πρόθυμη yes men ελληνική κυβέρνηση, πριν αλλάξει και πριν έρθει άλλη που θα ακολουθεί την μέχρι προ 5 ετών σταθερά ανυποχώρητη στάση στα εθνικά θέματα.
Φίλοι, σύντροφοι, συντρόφισσες, κυρίες και κύριοι, συνταξιδιώτες, ναυτάκια μου και καπετάνισσες...
Δύσκολο πράγμα η νιότη στη πολιτική – πόσο μάλλον σε μια πατριαρχική κοινωνία όπως η δικιά μας.
Και όμως! Υπάρχει χειρότερος απʼ τον κυβερνητικό εαυτό του ΣΥΡΙΖΑ, ο προεκλογικός.
-Το Γέτι των Ιμαλαΐων υπάρχει; -Δεν είμαι βέβαιος. -Το ον Βαθύτρουπος Μεγαλοποδίξ Αντιποδάριους υπάρχει; -Όχι! -Άρα μπορούμε να το αποκλείσουμε από τις αιτίες που προκάλεσαν την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ…
Τις μέρες αυτές το Σύμπαν προσπαθεί να αντέξει το δράμα Βενιζέλου.